MOJE ARTYKUŁY PSYCHOLOGICZNE, KTÓRE PISZĘ Z MYŚLĄ O INNYCH...

 Witajcie kochani moi😀

Mam dla Was miłą wiadomość. Otóż od niedawna piszę artykuły psychologiczne, które mam nadzieję, że się Wam spodobają. Na razie niewiele ich jest ale stale czytam z różnych źródeł , a później piszę swoje własne dzieła ukazując w nich swoje refleksje. Zachęcam wszystkich do czytania,, zwłaszcza tych, co lubią psychologię jak ja💓 Pisanie takich artykułów sprawia mi ogromną radość jak i satysfakcję. Dlatego też niezależnie od oglądalności będę to robił nadal w przypływie silnej weny😃

"Autoterapia metodą dla tych, co boją się upływającego czasu."

 Autoterapia jest doskonałym sposobem na zmaganie się z pędzącym czasem. Od zawsze tak jest, że minuta za minutą i godzina za godziną nie daje nam wytchnienia, ponieważ całe nasze życie opiera się na byciu pod „tykającym zegarkiem”. Jednak możemy to zmienić, aby w ciągu dnia czućię o wiele lepiej.

  Każdy z nas zmaga się z podobnym problemem jeśli chodzi o nieustannie upływający czas. Jedni w ciągu całego dnia planują sobie po kolei to co zamierzają zrobić, co może dotyczyć obowiązków domowych, czy też kontaktów ze znajomymi z pracy, zaś inni nie myślą o niczym z powodu braku motywacji nic nie robią a kładąc się na kanapie czas upływa im szybko bądź wydłuża się. Wszystko to zależy od podejścia do życia. Jeśli spojrzymy w lustro i zaczniemy myśleć co zrobić żeby się lepiej poczuć to możemy dojść do wniosku, że stale pędzimy za czymś co jest mało istotne, nakładając na siebie mnóstwo obowiązków, niejednokrotnie przerastających nasze możliwości fizyczne i psychiczne a rzeczy ważne, takie jak chociażby odpoczynek po skończonej pracy schodzą na drugi plan. Wiele osób, które pracują zawodowo odczuwają zmęczenie.

  Takie osoby dotyka co raz to większy stres, który negatywnie wpływa na cały organizm. A czas, który bez przerwy goni lubi pędzących za wszystkim ludzi i wówczas żyją oni pod silną jego presją. Autoterapia polega na tym, że samodzielnie, za pomocą swojego własnego pozytywnego i racjonalnego myślenia próbujemy zmienić swoje życie i inaczej spojrzeć na wszechobecny czas. Jeśli będziemy spoglądać na siebie codziennie rano i wyciągać wnioski z tego, co robimy a co moglibyśmy zrobić dobrego, będzie to pierwszym krokiem w kierunku zmiany na lepsze, bo będziemy się uświadamiać w tym co jest dla nas dobre czy złe i nad czym trzeba jeszcze popracować aby w pełni uzyskać swoją harmonię, jak ważną dla naszego istnienia. Długotrwała obserwacja swoich myśli jak i ogólnego funkcjonowania może poprawić samopoczucie i pozwolić zmierzyć się z czasem, którego niejednokrotnie nam brakuje aby wszystkiemu sprostać, nie zapominając o odpowiednim wypoczynku. Takie działanie wprowadzi nas w stan dobrego ducha i pozwoli oddzielić od siebie to, co jest mało istotne od tego co najważniejsze w naszym życiu. Wówczas nie będziemy skupiać całej swojej uwagi na pędzącym czasie ale zaczniemy widzieć swoją rodzinę i w końcu uzmysłowimy sobie fakt, iż jesteśmy jej częścią. Co prawda wymaga to systematyczności i samozaparcia aby zmienić schemat swojego bytu. Jednak jest to ważne aby rozpocząć wędrówkę w głąb siebie, poznając swoje wady i zalety, znajdując przyczynę takiego a nie innego myślenia, które ograniczało nas do ciągłego patrzenia na chodzący zegarek i codziennej niezdrowej nad aktywności.

 "Nauka języków obcych jako jeden ze sposobów na lepszą samorealizację i efektywne podejmowanie ważnych życiowych decyzji."

 W dzisiejszych czasach bardzo ważne jest szybkie podejmowanie decyzji, ponieważ jest to elementem nieodzownym, umożliwiającym przetrwanie. Większość osób podejmując pracę myśli o tym, aby uczyć się jakiegoś języka obcego a najlepiej kilku języków, które umożliwią lepsze wynagrodzenie w przyszłości.

  Od lat tak jest, że ludzie inwestują w naukę aby się rozwijać zawodowo a także mieć poczucie satysfakcji z konkretnego działania w życiu. Udowodniono nawet, że takie osoby potrafią sobie poradzić z przeciwnościami losu, z trudnymi warunkami jakie mają w pracy ze względu na niezwykłą elastyczność mózgu. Takie systematyczne uczenie się nowych zwrotów w obcym języku powoduje że kształtuje się także nasza osobowość, bo nawiązujemy nowe relacje z ludźmi innego pochodzenia, którzy mieszkają w zupełnie innym rejonie świata, poznajemy ich odmienną kulturę nabywając w ten sposób nowych doświadczeń. Jeśli chodzi o samą naukę języka to istnieje wiele różnych metod, ale do tych najskuteczniejszych należą kursy języków obcych za granicą bądź też w naszym rodzimym kraju. Jeśli ktoś nie ma takiej możliwości może zacząć od oglądania seriali bez lektora, bądź z lektorem w języku ojczystym. Jednak podstawowym warunkiem, który gwarantuje właściwe przyswajanie obcych wyrażeń jest to, że powinno się to robić wtedy kiedy odpoczywamy a nie na siłę wkuwać słówka, bo wówczas nasz mózg nie zakoduje sobie tak szerokiej wiedzy i możemy łatwo zapomnieć to wszystko czego się „ uczyliśmy”. Przykładem może być też słuchanie piosenek w języku angielskim, niemieckim, bądź innym czy rozklejanie karteczek ze słówkami i idiomami, które będą stale w naszym domu, na które będziemy mogli stale spoglądać. Nauka języka obcego powinna być przyjemnością a nie gonitwą za tym aby jak najszybciej przyswoić sobie określone zwroty, bo takie działanie może wywołać presję i niechęć do dalszej edukacji. Doskonałą metodą na to aby nauczyć się języków jest też konwersacja z ludźmi, którzy mieszkają w innym rejonie globu, na przykład w Ameryce, czy też Anglii, bo poza czystą edukacją do której należą wszelkiego rodzaju kursy językowe, lepiej poznajemy akcent tych ludzi a po kilku latach możemy się już cieszyć z prawidłowej wymowy i świetnie rozumieć to co mówią inni.

Warto jest się podjąć takiego wyzwania, bo osiągając konkretny sukces związany ze znajomością języków można poznać cały świat, który tak naprawdę jest bardzo fascynujący.

 "Przestępczość, narkomania i cyberprzestępczość wśród młodych osób- jakie mają znaczenie w dzisiejszych czasach?"

    W dzisiejszych czasach bardzo dużo się słyszy o przestępcach, którzy są notowani przez Policję. Tacy ludzie są przeważnie agresywni, wywołują bójki, przez co nie są akceptowani przez społeczeństwo. Takie zachowanie jest różnie odbierane przez kryminologów, inaczej to wygląda w kryminalistyce, a jeszcze bardziej odmiennie podchodzą do przestępczości socjologowie.

 Aby znaleźć przyczynę zachowań o charakterze przestępczym należy zwrócić uwagę na wiele czynników, które są ze sobą ściśle związane jeśli chodzi o całokształt problemu.

Do pierwszego z nich można zaliczyć uwarunkowania genetyczne, czyli to co bezpośrednio dziedziczymy po rodzinie, swoich przodkach. Jeśli rodzice będą wykazywać takie zachowania agresywne połączone z przestępczością, to istnieje bardzo wysokie ryzyko pojawienia się takiego zaburzenia u młodego człowieka, czyli potomka. Dotyczy to przede wszystkim instynktu, który podpowiada takim młodocianym jak się mają zachowywać w określonej sytuacji. Taka agresja ma charakter wrodzony, a czynniki zewnętrzne do których należy między innymi wychowanie przez rodziców dodatkowo ją uaktywniają. Trzeba zaznaczyć, że nie zawsze chodzi o przejawy silnej agresji, ale też o inne czyny, takie jak na przykład kradzieże, które także mają ogromne znaczenie jeśli chodzi o same przestępstwo.

Do inną przyczyn zachowań przestępczych można zaliczyć także wpływ środowiska na młodego człowieka. Jeśli niedojrzała emocjonalnie osoba widzi to co robią jego rodzice, to tak będzie się kształtować jego osobowość. Istnieje kilka stylów funkcjonowania rodziny. Mogą to być rodzice opiekuńczy, gdzie młoda osoba ma wsparcie i prawidłowo się rozwija emocjonalnie, wykształcając odpowiednie struktury poznawcze, przydatne w jego dalszym życiu, autorytarni, czyli tacy, co karzą

nagminnie swoje dzieci za nieprzestrzeganie odpowiednich reguł, którym sami są podporządkowani, permisywni, którzy dają przyzwolenie na wszystko to co chcą robić wychowankowie, a także chaotycznie despotyczni mający silną władzę nad sprawowaniem pieczy.                                      Oprócz relacji rodzinnych, ogromny wpływ na rozwój przestępczości wywiera narkomania.               Są to wszystkie młode osoby, które sięgają po środki odurzające, psychoaktywne. Stosowanie tych środków powoduje zmiany w zachowaniu, a jeśli ktoś ma zaburzoną osobowość, to istnieje jeszcze większe prawdopodobieństwo, iż rozwiną się działania o charakterze przestępczym. Wiele młodocianych osób sięga po te środki aby uciec od otaczającej ich rzeczywistości, psychicznego bólu, napięcia emocjonalnego, czy traumy, jaką przeżywali w dzieciństwie. Jeśli w rodzinie jest stały dostęp do narkotyków, to jest to największą pokusą, aby zażyć owy środek psychoaktywny                         Poza narkotykami ogromne znaczenie mają także media, do których należą: telewizja, radio, czy Internet bo w nich właśnie słyszy się o agresji, przemocy dokonywanej na innych ludziach, co powoduje, że stajemy się obojętni a w jej miejscu pojawia się agresja, która może być wykorzystana w codziennym życiu, jeśli taka osoba będzie miała do tego predyspozycje.

Odmiennym problemem, który także co raz częściej dotyka młodocianych jest cyberprzestępczość, czyli wszystkie negatywne działania dokonywane w internecie, który jest zbiorowiskiem informacji zarówno pożądanych jak i tych niepożądanych. Istnieje wiele portali, blogów, forów dyskusyjnych, gdzie nieletni przesyłają linki do filmów z przemocą, albo robią te zdjęcia tym wszystkim, którzy sobie tego nie życzą. Takie osoby są przeważnie ofiarami i są ośmieszani w sieci. Co raz częściej jest tak, że nie ma sposobu na cyberprzestępców, bo ukrywają się oni pod różnymi pseudonimami i każdy taki negatywny czyn uchodzi im bezkarnie.

.*****

Przestępczość, narkomania jak i cyberprzestępczość są poważnym problemem zarówno społecznym jak i socjalnym. Trudno jest w dzisiejszych czasach nie spotkać się z przypadkami, gdzie występuje agresja.

Pozytywne emocje mają istotne znaczenie w życiu osób chorych na zaburzenia psychiczne. Przy udziale silnej woli i cierpliwości można pokonać wiele trudności dnia codziennego...

"Początki pozytywnego myślenia, czyli jak stajesz się innym człowiekiem"

  Umysł człowieka jest bardzo podstępnym mechanizmem. Ze swoich doświadczeń wiem, iż wystarczy jedynie krótka chwila załamania nerwowego, nawet jakiegokolwiek negatywnego myślenia i w umyśle takiej osoby, mogą tworzyć się myśli, które definitywnie dadzą upust w czynach niekorzystnie działających na organizm człowieka.
Dla przykładu:
Przez około pięć lat walczyłem ze sobą definitywnie, zmagając się z najgorszymi swoimi słabościami. Pod wpływem czynników stresogennych doszło do dynamicznego nawrotu negatywnego myślenia, co skończyło się próbą samobójczą. Jednak muszę tu zaznaczyć, że miałem naprawdę dużo siły, aby ten skomplikowany mechanizm autodestrukcyjny przełamać.
Czym? – pozytywnym myśleniem.
Jednak do takiego odważnego kroku, potrzebna jest nie tylko chwilowa euforia, lecz akceptacja siebie takim jakim się jest. Nie ma ludzi bez wad ani też takich osób, które miały by jedynie zalety. Akceptacja siebie oznacza nie tylko pokochanie dobrych, ale też złych chwil, które nieodzownie kształtują życie każdego z Nas. Myśląc pozytywnie nie możemy się też przesycać tym niepokonanym dobrem, które z Nas bije w momencie gdy czujemy się pewnie, że możemy sprostać największym życiowym trudnościom. To jest walka z emocjami tak nie raz silnymi, że wyobraźnia człowieka który beztrosko sobie żyje na pograniczu swawoli a braku rozsądku jest za mała aby ogarnąć takie oto mechanizmy z jakimi wiąże się życie osób z problematyką psychopatologiczną.
Czym można by było się pokierować aby dać sobie ulgę w cierpieniu?
Ja stale próbuję żyć w pewnym schemacie, chociaż nie zawsze jest łatwo. Niejednokrotnie dochodzi do emocjonalnych napięć, przykrej wymiany zdań pomiędzy rodziną. Jednak jest to prawdziwa życiowa psychologia, bez której nie możemy w ogóle funkcjonować. Musimy się stale uczyć na swoich błędach, doskonalić swoje emocje, nawet te najgłębsze, których jeszcze nawet nie znamy. Nie raz jest tak, że zastanawiamy się nad swoim zachowaniem, względnie reakcją, której doświadczamy, na przykład: „ pierwszy raz zareagowałem stanowczo i zupełnie z asertywnym spokojem…”
Tak, to jest prawdziwe szczęście, które ogarnia człowieka, który nagle po wielu latach walki ze sobą odnajduję to, co go cieszy, daje prawdziwą siłę by przetrwać te naprawdę trudne chwile.
Myślenie pozytywne jest czymś, co porusza dogłębnie, dając nadzieję nawet tym, co w nią niegdyś nie wierzyli. Jest to pewien klucz do bramy którą jak się uda Nam otworzyć, to poczujemy prawdziwe szczęście przeplatane nawet ze smutkiem.
Myśląc o sobie dobrze możemy pokonać wiele ale jest pewna zasada, bez której nie będzie możliwa autoterapeutyczna analiza swojej osobowości, zachowań i myślenia, które wcześniej nie miało szans ujrzeć jasnego światła…

Nie można pragnąć wszystkiego w swoim życiu! Trzymajmy względny dystans od siebie i innych.

Każdy z Nas musi mieć swoje światełko nadziei, bo bez tego może umrzeć i nic po sobie nie pozostawić… Po wielu latach mozolnej, bezsensownej walki ze sobą zrozumiałem czego pragnę od życia. Nie mogę mieć wszystkiego bo nie pozwala mi na to sytuacja w której się znajduję. Jednak mogę odnaleźć swój i jedynie swój sens, który będzie mnie prowadził przez życie dając mi jakąkolwiek nadzieję na budowanie swoich „życiowych szczebelków”.
Nie każdy potrafi sumiennie przez własne życie podążać. Dla jednych jest to jedynie moment, którego należy przeżyć bo tak jest stworzony świat, zaś dla innej osoby jest to szansa na rozwój swoich intelektualnych możliwości, stałego wzbogacania swojej wiedzy i umiejętności.
Wszystko zależy od wielu różnych czynników, jak z resztą wszystko w całym Naszym życiu. Jeśli jesteśmy wychowywani w sposób emocjonalnie luźny z tendencją do tego aby robić co się chce, nie wnikając w żadne zasady, to taki człowiek albo będzie żył swawolnie przez całe swoje życie, albo w którymś momencie zrozumie, że do życia potrzeba mu czegoś więcej. Ta kwestia zależy raczej od Naszych wewnętrznych aspiracji, czyli tego, co chcemy od swojego życia.
Nie można zapominać o tym, że nie będziemy w stanie ogarnąć wszystkiego w Naszym życiu. Istnieje bowiem wiele sytuacji, w których nigdy nie będziemy idealni, bo takie są możliwości Naszego umysłu, który nie potrafi ogarnąć całego świata
Dlatego też należało by wyrobić w sobie jakiś dystans od siebie i ludzi, aby nie przejmować się dogłębnie wszystkim, co napotkamy na swojej drodze. Każdy kroczy inną drogą i wszystko to do czego podąża będzie zależało od niego samego i od współwystępujących czynników społecznych, rodzinnych, własnych możliwości psychicznych, motywacyjnych i intelektualnych. Nie możemy na siłę zmierzać się z czymś, z czym nie damy sobie rady. Jednak jeśli czujemy, że coś możemy zrobić pozytywnego ze swoim życiem, to jak najbardziej powinno się do tego dążyć, nie zatracać się w swoim moralnym braku sensu Naszego życia. Wyrabiając sobie z kolei dystans od innych ludzi możemy tym samym uchronić się od ich negatywnego wpływu, co z kolei da Nam wewnętrzny spokój i pozwoli żyć w emocjonalnej harmonii.
Oczywiście wszystko może być jedynie teorią i tutaj trzeba mieć to na uwadze. Musimy analizować swoje własne możliwości zwłaszcza w sferze emocjonalnej, gdyż w tej sferze życiowej wiele jest rzeczy niezrozumiałych przez Nas samych. Nie raz jest tak, że nie potrafimy siebie do końca zrozumieć, popadamy w skrajności, niepokój, uogólniony lęk, dotykają Nas negatywne myśli o sobie. Wówczas wszystko staje się dla Nas do tego stopnia trudne, że się poddajemy i wszystkie nasze nadzieje spełzają na niczym. Z tak zwanym „mózgiem emocjonalnym” trzeba uważać, bo się można bardzo łatwo i szybko zawieść na sobie, jeżeli nie będziemy ostrożni.

Kiedy nadzieja w Nas żyje możemy dokonać wiele…

Wiele osób żyje nadzieją, zwłaszcza jeśli ciężko chorują np. na raka, bądź na trwałe schorzenia układu nerwowego. Dla takich ludzi nadzieja jest czymś naprawdę ważnym, umożliwiającym im jakiekolwiek funkcjonowanie. To ona nadaje sens wszystkim dniom, nawet jeśli takie osoby boleśnie cierpią, przeżywając fizyczne bądź psychiczne męki. Dla każdego nadzieja jest czymś innym i nie musi być w cale w wymiarze pozytywnym. Wszystko zależy od punktu widzenia danej osoby pogrążonej w bardzo silnych emocjach. Można mieć nadzieję że się przeżyje wiele lat z ciężką chorobą, ale także możemy mieć nadzieję że już niedługo skończy się Nasze cierpienie i umrzemy. W tym ostatnim moim twierdzeniu jest to powiedziałbym schorzenie na podłożu czysto psychicznym, bo nikt, kto nawet cierpi boleśnie przeżywając dzień po dniu nie pragnie śmierci. Jest to raczej ostateczność. Ból psychiczny może się przejawiać w tendencjach autodestrukcyjnych, ku pociągu do śmierci, a nadzieja ma tutaj zupełnie inny wymiar w sensie znaczenia dla osoby dotkniętej chorobą psychiczną.
Wyobraźmy sobie osobę chorą na schizofrenię( psychozę), jedną z poważnych chorób psychicznych.
Człowiek dotknięty takim zaburzeniem w sferze myślenia mając omamy wzrokowe, bądź słuchowe, będzie mógł mieć różne spostrzeżenia, dzięki którym nie będzie mógł nawet dostrzec tej nadziei żyjąc w danym momencie w nieświadomości swojego bytu. Mowa jest o bardzo silnym stanie psychotycznym, w którym osoba nie wie co robi i musi być odpowiednio leczona lekami przeciw psychotycznymi. Po ataku psychozy i powrocie do zdrowia, taki człowiek myśląc zupełnie normalnie, będzie szukał tej nadziei, że wyjdzie z tej ciężkiej choroby i odzyska swoją życiową harmonię.
Mając nadzieję można dokonać wiele-nie zapominajmy o tym. Dzięki temu każdorazowe wstawanie z łóżka dzień po dniu ma sens, potrafimy pokonywać trudności, jakie napotykamy stale na swojej drodze. Jest to najważniejszy element Naszego życia i to nie tylko osoby chorej ale każdej osoby żyjącej na świecie.
Oczywiście ktoś, kto żyje zupełnie na luzie, dzień po dniu stosując używki pod różną postacią będzie miał nadzieję, że na przykład kupi w niedzielę papierosy. Jednak są to przyziemne sprawy o których można napomknąć ale jest to mało istotne. W tym miejscu chciałem uzmysłowić że nadzieja może mieć różne oblicza. Dla jednych jest to esencją całego życia, zaś dla drugiego jedynie „paczką papierosów”, które i tak niczego dobrego do życia nie wprowadzają…

Myśleć racjonalnie i nie poddać się!

Dla każdego z Nas myślenie jest podstawowym elementem życia. Tak jesteśmy stworzeni, aby myśleć i móc wyciągać w jakiś sposób swoje wnioski. Jednym się to udaje i osiągają wiele w swoim życiu, zaś dla drugich jest to prawdziwa walka o byt. Jednak w żadnym wypadku nie można się poddawać i należy czerpać z życia tyle ile jesteśmy w stanie ani nie zawyżając ani nie zaniżając Naszym wartościom intelektualnym. Wówczas Nasze życie pomimo wszelkich trudności będzie miało jakikolwiek sens, da nam nadzieję, że nigdy się nie poddamy swojej chorobie, na którą cierpimy.
Zaburzenia emocjonalne potrafią być bardzo poważnymi zaburzeniami w sferze motywacji, uczuć, całego życia. Jednak jeśli się poddamy całkowicie chorobie, to nie odzyskamy swojej stabilności, nigdy! Należy zawsze podążać w kierunku celu, nawet jeśli w jakimś momencie powiemy, że mamy dość i wydaje Nam się że to już koniec. Koniec może być dopiero najlepszym początkiem, z którego warto będzie skorzystać aby móc podążać dalej. Nie rezygnujmy z tej nawet mozolnej walki. Walka którą toczymy ze sobą nie zawsze oznacza szybki sukces. Można spotykać wiele przeszkód ale gdy je pokonamy, to wówczas poczujemy z tego bardzo dużą satysfakcję, że dokonaliśmy czegoś, co Nas wzmocniło dając nowe doświadczenie życiowe.

"STAN TYPU FLOW-PŁYNĄCY Z PRZEPŁYWEM ŻYCIA W BŁOGIM SPOKOJU."

CZY ZASTANAWIAŁEŚ SIĘ KIEDYŚ, JAK MOŻESZ POMÓC SOBIE W ŻYCIU, GDY JESTEŚ W TRUDNEJ SYTUACJI? ISTNIEJE METODA USPOKOJENIA LUB PRZEPŁYWU, KTÓRA POLEGA NA TYM, ŻE PŁYNIESZ SWOBODNIE PRZEZ ŻYCIE, NIE MARTWIĄC SIĘ O NIC.

  KIEDY ŻYJESZ I CAŁKOWICIE PODDAJESZ SIĘ CZEMUŚ, CO KOCHASZ, ŻYCIE STAJE SIĘ ZNACZNIE ŁATWIEJSZE. NIE MUSISZ ZMAGAĆ SIĘ Z SILNYM NEGATYWNYM STRESEM (DYSTRESS), PONIEWAŻ MASZ PRZED SOBĄ COŚ, CZEMU POŚWIĘCASZ CAŁĄ SWOJĄ UWAGĘ. KIEDY MASZ WIELE PROBLEMÓW EMOCJONALNYCH I NIE WIESZ, JAK SOBIE Z TYM PORADZIĆ, MOŻESZ JE PRZEZWYCIĘŻYĆ, JEŚLI CHCESZ TEGO MOCNO. TAK SILNE PRAGNIENIA OSIĄGNIĘCIA SZCZĘŚCIA I RADOŚCI W ŻYCIU PO PROSTU DAJĄ UKOJENIE, A SILNE NEGATYWNE EMOCJE ODCHODZĄ W CIEŃ . JEŚLI CENISZ TO, CO MASZ W SOBIE, NIE MA SENSU SZUKAĆ CZEGOŚ, CZEGO NIE MA. ŻYCIE CHWILĄ JEST JEDNYM ZE SPOSOBÓW NA UTRZYMANIE DOBREGO NASTROJU, CHOĆ CZĘSTO SŁYSZY SIĘ, ŻE NALEŻY PLANOWAĆ PRZYSZŁOŚĆ, ABY MÓC ŻYĆ GODNIE. JEDNAK NIE DO KOŃCA TAK JEST, PONIEWAŻ KIEDY MYŚLIMY O TYM, CO NADEJDZIE MOŻE DZISIAJ, MOŻE JUTRO, A MOŻE W PRZYSZŁYM ROKU, TO MOŻEMY DOSTAĆ STANU DEPRESYJNEGO I WSZYSTKO, CO KOCHAMY, STRACI SWÓJ SENS.

ISTNIEJĄ INNE SPOSOBY NA OSIĄGNIĘCIE STANU PRZEPŁYWU, DO KTÓRYCH NALEŻY MEDYTACJA, ALE JEST TO MOIM ZDANIEM METODA DLA WYTRWAŁYCH LUDZI, KTÓRZY SIEDZĄ W JEDNYM MIEJSCU I MYŚLĄ O SWOIM ŻYCIU W ODOSOBNIENIU PRZEZ WIELE GODZIN "CIESZĄC SIĘ WOLNOŚCIĄ UMYSŁU". NIE JEST TO ZŁE, ALE ŁATWIEJ JEST ZOBACZYĆ W ŻYCIU TO, CO JEST BARDZIEJ OSIĄGALNE.

BAJKI Z MYŚLĄ O NAJMŁODSZYCH, CZYLI W KANONIE DZIECINNYCH MARZEŃ...

 Witam😀

 

Pragnę w tym poście przedstawić swoje bajki dla dzieci. Jest to doskonały sposób na rozwój wyobraźni maluchów, a także możliwość czytania swoim pupilom czegoś co jest oparte na ludzkich marzeniach, niewinnych odczuć, troskliwości i radości. W świecie moich bajek  znajdziesz to co kochają dzieci. Świat zwierząt i innych postaci w oparciu o znane kreskówki...

" ROMEO I JEGO ROBOT W OPAŁACH"

Pidżamersi jak zwykle przygotowywali się do nowych zmagań z nieprzyjacielem, który czyhał tylko na to, aby przejąć władzę nad światem. Sowella i Kot-boy wyruszyli sowellotem do miasta, gdzie doszły słuchy, że zaczął się tam panoszyć podstępny Romeo i jego robot. Niebawem bohaterowie zajechali na miejsce. - A co wy tu robicie pidżamersi?- spytał Romeo, który był bardzo zły, że ktoś pragnie zniszczyć jego plany.- Nikt nie przeszkodzi mi w tym, żeby opanować świat!-krzyknął głośno a robot, który stał blisko niego zaczął mu wtórować, wydobywając z siebie nieludzkie dźwięki. - Spokojnie Romeo- rzekł Kot-boy.-Czy to wszystko co masz Nam do powiedzenia? - Nie wtrącajcie się w moje życiowe plany!- wrzasnął. - Mam pomysł jak opanować świat. Wystarczy mi ten oto laser zmniejszający ludzi a oni będą później chodzić niczym małe mrówki.-Ha, Ha-zaśmiał się Romeo. - I co Ci z tego przyjdzie?- spytała się Sowella, która nie mogła już dłużej tego słuchać. Romeo był sprytny w swoich czynach, ale pidżamersi mieli nad nim przewagę, bo było ich trzech, zaś czwartym bohaterem był pidża- robot, który przejmował całe dowodzenie w bazie. Baza była ogromna i mieściła wszystkie pojazdy pidżamersów, czyli Sowelli, Kot-boya i Gexona. Tymczasem Romeo wraz z robotem obmyślali plan, jak zmniejszyć ludzi laserem. Na ulicy było pusto, więc nie mieli oni kogo pomniejszać, ale za to w domach było to możliwe. Romeo tak skonstruował swój laser, że mógł on przenikać przez okienne szyby mieszkań i w taki właśnie sposób mógł działać. - Musimy go powstrzymać!- krzyknął nagle Kot-boy. Po chwili przyjechał swoim Gekojaszczurem Gexon, który wpadł na taki pomysł , aby sprytnie odebrać laser Romeo. Potrzebował do tego jedynie swojego kamuflażu, który powodował że był niewidzialny. Kot-boy i Sowella siedzieli bezradnie w Sowellocie . Nie wiedzieli jak zabrać laser Romeo, więc Gexon był bardzo potrzebny. Mógł on przejść będąc zupełnie niezauważony i odebrać niezwykły sprzęt pomniejszający nieprzyjacielowi. - Nie dasz rady kocie i ptasi móżdżku!- rzekł stanowczo Romeo.-Lepiej się poddajcie i zobaczcie jak ze świata ludzi tworzy się miniaturka. W tym samym czasie Gexon przedostał się bezszelestnie do Romeo, a jak ten odłożył swój laser w pobliżu swojego pojazdu, to zabrał go, po czym wsiadł do Gekojaszczura. Romeo obejrzał się za siebie. - Gdzie jest mój laser?!- krzyknął na cały głos.-Oj znowu wygraliście pidżamersi,ale zobaczycie że kiedyś podbiję świat i będę w nim rządził. Robot Romeo posłusznie za nim poszedł, próbując uspokoić swojego pana…

 

 " LUNA I PIDŻAMERSI"

I 

 

    W świecie pidżamersów nastała już noc. Bohaterowie mając swoje pidżamki zaczęli jak zawsze przygotowywać się na wielką przygodę. A była to Sowella, Gexon i Kotboy Jak zwykle musieli pokonać swojego nieprzyjaciela, który miał stanąć im na drodze. Dzisiejsza noc była pochmurna. Padał deszcz i mocno grzmiało. Tym razem głównym ich wrogiem okazała się być Luna, okrutna władczyni księżyca, która uważała że świat należy tylko i wyłącznie do niej włącznie z księżycem. Wymyśliła sobie, że stworzy swoją armię składającą się z ludzi, którzy będą jej służyć przez całe życie. I tak to się zaczęło… Ogromne księżycowe kule spadły na świat ludzi, którzy nie wiedząc czemu, jakby zahipnotyzowani podążali w kierunku Luny, a ona się z tego cieszyła, stale zbierając swoje żniwa, pod postacią ludzkich istnień. Sowella, która potrafiła doskonale latać, podobnie jak Luna, na swojej luno-desce jako pierwsza wpadła na pomysł żeby jakoś powstrzymać tą „strażniczkę księżyca” i biorąc jedną z księżycowych kulek rzuciła nią w niebiańskie przestworza i nagle rozległ się jeden wielki pisk Luny, która sama została owładnięta przez „magię hipnozy”. Każdy, kto zaczerpnął magii tejże kuli wypowiadał słowo:” noc”. Teraz nadszedł czas na to aby odesłać z powrotem Lunę na księżyc. Gexon, który był bardzo sprytny wziął posadził Lunę na luno-desce a ona odleciała wprost na księżyc nucąc pod nosem cicho:-” noc” 

 

II

 

     Luna będąc na księżycu oprzytomniała i zaczęła znów rozmyślać o tym, jakby tutaj przejąć władzę nad światem. Chociaż nie było to takie proste, bo pidżamersi byli o wiele sprytniejsi od niej ale Lunie jak zawsze wydawało się, że może ich wszystkich pokonać. Tym razem postanowiła odebrać ludziom ich najcenniejsze przedmioty z domu, które jej przeszkadzały w osiągnięciu celu. A były to samochody, samoloty, latawce dzieci, aby pozbawić ich wszystkich radości. Nie wiedziała jednak że Kotboy w swoim koto-mobilu będzie szybszy od niej i zdąży na czas zanim Luna zacznie zbierać owe przedmioty. I tak dołączyła Sowella, która swoim Sowellotem poleciała wysoko w niebo, aby pomóc Kotboyowi w tej trudnej walce z wrogiem. „ Strażniczka księżyca” nie była taka sprytna jakby się to wydawało. Co prawda Kotboy, Sowella i Gexon, byli silniejsi od niej, ale odebranie cennych rzeczy ludzkim istotom, nie należało do rzeczy niemożliwych. Wróg pidżamersów jak najbardziej miał szanse na to, aby chociaż w części uzyskać bezcenne dla niego zbiory…Nieco później pojawił się Gexon, który zwinny jak jaszczurka zaczął skakać po wysokich budynkach i tak odwracał uwagę Luny, która swoim księżycowym kryształem próbowała ze wszystkich sił odbierać ludziom ich wspomniane rzeczy. Nie trwało to długo, bo Sowella fruwając, Kotboy wykazując się ogromnym sprytem i Gexon zwinnością pokonali wreszcie Lunę, której nie wystarczyło na tyle sił aby zmierzyć się z trójką niezwykłych pidżamersów, którym udało się w niezwykły sposób odebrać wszystkie moce, zabierając przy okazji jej drogocenny kryształ. Po skończonej akcji wrócili do domu, aby położyć się spać. ***** I tak kończą się przygody pidżamersów moi mili i Luny. W tym świecie nie ma miejsca na zło. Dobro zawsze wygrywa niezależnie od tego, jakby się potoczył los owych bohaterów. Szczerze mówiąc żaden z trójki pidżamersów nie ucierpiał, ale za to Luna dostała swoją nauczkę, że nie wolno przejmować władzy nad światem...

" KACZUSZKA KOKO I ŁÓDŹ PODWODNA"

 

 Było zimno. Na morzu fale szumiały w jednym tempie, jakby nic się nie miało wydarzyć tego dnia. Kaczuszka Koko razem z przyjacielem Aresem, wiernym oddanym psem, szykowali się do wypłynięcia łodzią podwodną, która była bardzo masywna i kolorowa. Przypominała troszeczkę ogromną butlę ale po środku znajdowało się okienko z szybą, przez które Koko i Ares dobrze wszystko widzieli. Zbliżała się godzina dziesiąta rano, po zjedzonym śniadaniu o dziewiątej kaczuszka razem z psem poszli nad morze, gdzie przycumowana była łódź podwodna. Weszli do niej czym prędzej i wypłynęli w niecały kwadrans. Od samego początku rejsu statkiem podwodnym Ares z Koko rozmawiali o tym co będą robić w trakcie długiej podróży i doszli razem do wniosku, że spróbują odbudować swoje rodzinne relacje z najbliższymi. Koko z mamą a Ares z tatą, bo mama Aresa nie żyła. Była to bardzo stara suczka, która ciężko chorowała. Koko miał tatę, ale go w ogóle nie znał. Więź z mamą była bardzo silna, ale mało z nią rozmawiał, był tylko przy niej, ciągle obecny ciałem aniżeli słowem. - Wiesz co Ares?-zagadała Koko. Wydaje mi się, że już tak długo płyniemy tym statkiem podwodnym a ja nawet nie wyjrzałem ani razu przez okno, aby podziwiać rybki i inne zwierzątka zamieszkujące morskie głębiny. -Mówisz?-odparł Ares. Wydaje mi się, że masz rację. Powinniśmy się skupić trochę na tym co dzieje się dookoła statku. W końcu nim płyniemy. Jednogłośnie Ares z kaczuszką Koko postanowili odtąd patrzeć przez okno i rozmawiać o tym, co im przyjdzie do głowy. A wiele tematów poruszali podczas tej dalekiej podróży. Nie tylko mówili o swojej rodzinie ale także poruszali tematy przyrodnicze, trochę o swoich problemach dnia codziennego, i co nieco dowcipkowali. -Czas wypłynąć drogi Aresie-rzekła Koko- na brzeg morza, bo dopłynęliśmy do celu, jakim jest jaskinia Czambra. -Jaskinia Czambra?-Spytał z niedowierzaniem pies. Jak to możliwe? Przecież nie było mowy o żadnej jaskini. -A właśnie że była mowa o jaskini tylko że Ty drogi Aresie zapomniałeś o celu Naszej podróży.-No nie wiem, nie wiem- odparł z niepewnością w głosie pies Ares, ale chyba mi się coś wydaje, że... -Co się z Tobą dzieje?- spytała się kaczuszka psa. Nie poznaję Ciebie. Bardzo się zmieniłeś, nie do poznania. Czy dobrze się czujesz? -Tak, dobrze się czuję ale jak mogłem zapomnieć o tym, gdzie płyniemy? -Nie przejmuj się tym Aresie, mój drogi przyjacielu. Najważniejsze jest to, że doszliśmy do porozumienia i odnaleźliśmy Nasz wspólny cel. Reszta się nie liczy. I tak też Ares i Koko wysiedli z pojazdu podwodnego i skierowali się w stronę jaskini Czambra, gdzie mieli niesamowite powitanie. Spotkali się z dwoma ptakami, sępami, które czatowały na to, aby coś upolować i zjeść. Wygłodzone latały dokoła jaskini i nie mogąc niczego złapać z głodu wydawały z siebie okrzyk rozpaczy. Ares i Koko nie bali się dwu sępów, bo wiedzieli, że są bezpieczne, ale głodne ptaki mogłyby mimo wszystko zaatakować psa i kaczkę, więc ryzykowali swoim życiem. Jednak samo zadowolenie z tego, że są blisko jaskini Czambra sprawiało, że nic ich poza tym nie wzruszało i cieszyli się że za chwilkę, za moment wejdą do niej i poznają jej wnętrze, co w sobie kryje. W środku nie było niczego ciekawego, poza bujną roślinnością nieznanego pochodzenia, którą jak się później okazało uprawiano po to, aby leczyć chore zwierzęta. Ares i Koko byli zainteresowani tym specyfikiem, bo w ich rodzinie mogłyby się przydać takie przetworzone z roślin mikstury. Nie zwracając uwagi na oddalające się sępy postanowili nazrywać tejże tajemniczej rośliny i zabrać ją na statek podwodny. Kiedy podeszli bliżej z daleka dojrzeli jak wychodzi duży pająk, który ulokował sobie miejsce w samym centrum jaskini. Miał przepiękną pajęczynę ale i straszył swoim wyglądem. -Chcemy tylko zerwać troszkę tej rośliny-rzekł Ares do pająka -Nie pozwolę Wam zerwać tej rośliny-odparł pająk. -Dlaczego, można wiedzieć?-spytała się Koko-A dlatego, że ja jestem strażnikiem tej roślinności sobie wolno rosnącej, cha - cha!-zaśmiał się kpiąco pająk i chcąc wygonić nieprzyjaciół z jaskini zaczął kierować się w ich stronę. Sam strach w oczach Aresa jak i Koko był ogromny. Pająk był olbrzymich rozmiarów, więc nie mieli dużych szans walczyć z takim przeciwnikiem, który miał większą siłę, bo był jadowity. Wszystko to dało im dużo do myślenia i postanowili zawrócić do łodzi podwodnej bez roślinności, uznając całą podróż za nieudaną. Mimo to wspomnienia, którymi później żyli przez długi okres czasu doprowadzały do tego, że mieli problem ze snem, a w trakcie podróży z powrotem, w przepięknych głębinach morza, dopatrywali się tego co może być cenniejsze od samego celu, czyli samo wypłynięcie statkiem podwodnym, ujrzenie jaskini, leczniczej roślinności i pająka, który bardzo pilnie strzegł swojego lokum. Ares i Koko jeszcze nie raz wypływali statkiem w nieznane, z różnymi przygodami, ale najważniejsze było w tym wszystkim to, że udawało im się wracać do domu i mieć o czym opowiadać swoim najbliższym...

 

 

"PYSIO I KARUZELA" 

 

  W niewielkim domku na kurzej stopce, mieszkał zupełnie samotnie mały misiu Pysiu. Co niedzielę przychodziły do niego dwie przyjaciółki: misia Rysia i Kisia. Były one siostrami, które bardzo lubiły bawić się z Pysiem na pobliskim placyku zabaw który mieścił się nieopodal jego domu. Pewnej niedzieli misia Rysia z Kisią stwierdziły, że odwiedzą Pysia z samego rana zanim wstanie całkowicie słońce na lazurowym niebie. puk, puk! Stuk, stuk!- rozległo się donośne stukanie do drzwi Pysia. - widocznie jeszcze Pysio śpi- zawołała Rysia - niemożliwe, bo świeci się światło w jego pokoiku- odparła Kisia Po dłuższej chwili misiu Pysiu otworzył drzwi od swego mieszkania. -Witajcie moje kochane misie! Witaj Rysiu! Co tak wcześnie tej niedzieli?- rzekł zdumiony miś. - zabieramy Cię na plac zabaw! Ubieraj się Pysiu!- zawołała Rysia. -dobrze, już dobrze, zaczekajcie, tylko założę coś na siebie. Niedługo później cała trójka misiów wyruszyła na plac, gdzie przebywało już parę misiów. - O!- krzyknęła Kisia- widzę że już jest parę miśków, pomimo wczesnego ranka. -masz rację Kisiu- rzekła Rysia- Cóż to się dzieje? Od samego rana prowadzono sprzedaż biletów na przejażdżkę dużą karuzelą. Misiu Pysiu i jego dwie przyjaciółki, były bardzo zadowoleni z faktu, że należą do pierwszych, którzy się przejadą karuzelą. Zaraz po zakupie biletów misie zajęli swoje miejsca w karuzeli i wnet ruszyli zataczając donośne dwa kółka w tą i z powrotem. Nagle rozległ się ogromny hałas. Był to przeraźliwy okrzyk Kisi, której utknęła łapka w karuzeli. A wszystko to przez nierozsądne spoglądanie za siebie. Niedługo potem zatrzymano karuzelę i wszystkie misie opuściły swoje miejsca jakie mieli w karuzeli z wyjątkiem biednej Kisi. -Ojejku, jak boli mnie łapka- zawołała Kisia. -nie martw się , zaraz Ci pomożemy Kisiu- rzekła donośnie Rysia Miś Pysiu próbował ze wszystkich sił wyciągnąć łapkę Kisi. Jednak nie udało mu się to zrobić swoimi obiema łapkami. Do pomocy wziął Rysię i po chwili, wspólnymi siłami udało się…łapka Kisi była uwolniona i mogła ona opuścić karuzelę. ******** Przez dłuższy czas cała trójka misiów wspominała tą przykrą chwilę. Odtąd misie pomagali sobie nawzajem w potrzebie a misia Kisia zrozumiała, że pewnych rzeczy nie można robić bezmyślnie, bo można na tym bardzo mocno ucierpieć…

 

 "PRZYGODY MALUTKIEJ BIEDRONKI"

Na krzaczku nieopodal niewielkiego lasku, żyła sobie malutka biedronka. Jej delikatny płaszczyk koloru pomarańczowego, pokrywały czarne kropeczki. Wśród innych leśnych owadów nazywano ją sprytną biedronką, ponieważ potrafiła zwinnie chodzić po pobliskich krzaczkach i polanie pokrytej soczysto-zieloną trawą. Kiedy padał obfity deszczyk, mała biedroneczka chowała się pod jakimś dużym liściem i czekała aż przestanie padać i zaświeci słoneczko. Pewnego dnia było dość zimno i mocno padał deszcz. Biedronka nie mogąc wyjść spod dużego liścia kasztanowca bardzo się nudziła. Nagle usłyszała przenikliwy głos, który dobiegał z leśnego gąszczu. Był to konik polny, który wyśpiewywał swoje ulubione melodie pod niewielkim malinowym krzakiem. Po chwili pobiegł on do osamotnionej biedronki. -witaj droga biedroneczko!- odparł radośnie. -dzień dobry koniku…-odpowiedziała zrezygnowana biedronka- ale mamy dzisiaj deszczową pogodę Prawda? -niczym się nie przejmuj-odpowiedział konik, pocieszając malutką biedronkę-niedługo powinno przestać padać i będziesz mogła wyjść spod liścia-tymczasem dotrzymam ci towarzystwa. -o! Jak dobrze koniku- rzekła biedronka- chociaż nie będę się czuła tak samotnie. Konik polny nadal śpiewał przepiękne melodie, których biedronka z przejęciem słuchała. Niedługo potem zrobiła się śliczna pogoda i wyszło słoneczko spod ciemnych deszczowych chmur. Konik wraz z biedronką wyruszyli na swój wspólny spacer. Skierowali swoje kroki na zieloną polanę. 2 Nadeszła długo oczekiwana wiosna. Wszystkie leśne ptaszki zaczęły pięknie śpiewać. Gąsienice, małe żuczki, duże sarenki i wiele innych stworzeń cieszyło się z przecudnej pory roku. Biedronka była uradowana z tego, że może sobie spacerować po listkach, zielonych gałązkach i owocowych kwiatuszkach. Wszystkie owady żyły ze sobą w zgodzie. Pewnego późnego popołudnia, zupełnie niespodziewanie przyszedł ogromny dzik. Wszystkie najdrobniejsze stworzenia były bardzo zaniepokojone. Dzik w poszukiwaniu jedzenia zaczął kopać swoim dużym ryjkiem w ziemi, niszcząc wszystko co w niej żyło. Biedronka bardzo zdenerwowana, zaczęła uciekać przed dużym dzikiem. Nagle rozległ się przeraźliwy krzyk ogromnego zwierzęcia. Przechodząc przez las wpadł on w sidła postawione przez pobliskich kłusowników. -pomocy! Pomocy! Ratunku!-zaryczał zraniony dzik. Wszystkie zwierzęta słysząc przeraźliwy krzyk uwięzionego zwierzęcia, nie zwracali na niego uwagi. Duży dzik zdany był sam na siebie, na swoje własne siły. Owady miały okazję, aby zrewanżować się okrutnemu zwierzęciu. -nie pomożemy dzikowi!-odpowiedziała mała biedronka. -oczywiście, że nie!- rzekł twierdząco żuk, przechodząc akurat w pobliżu biedronki. Po kilku godzinach dzik upadł na ziemię i wyczerpany poddał się, wydając swój ostatni zawodzący krzyk ***** Przez wiele dni owady w lesie wspominały okrutne chwile z dzikiem. „Ogromne zwierzę wyrządzając krzywdę nam, owadom nie mogło liczyć na żadną pomoc!”-myślały zawzięcie owady. Po paru tygodniach drobne stworzenia się uspokoiły. Każde z nich żyło w wielkiej harmonii, której nikt już nie był w stanie im odebrać.

"BAJKI O MYSZCE MICKI"

Miki idzie dzisiaj do szkoły po długim okresie wakacji. Cieszy się ogromnie z tego powodu i nie mógł się doczekać tej chwili, kiedy zacznie się nauka. Na ogół lubił się bawić ze swoimi kolegami na pobliskim placu zabaw, niedaleko swojego domu, ale było też i tak, że próbował razem ze swoją kochaną mamą uczyć się liter, aby móc samemu czytać i pisać. Jego mama zauważyła, że Miki podchodzi chętnie do nauki, więc kupowała mu różne książki; krótkie ilustrowane bajki, kolorowe gazetki, które wprowadzały do świata liter, z których były wyrazy i całe zdania. Myszka mogła ćwiczyć razem ze swoją mamą czytanie i pisanie jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego. - W pierwszej klasie poznasz cały alfabet Miki!- rzekła uśmiechając się do niego. Nie masz czym się przejmować mój drogi, bo świetnie czytasz, jak na swój wiek. Nawet nie wiesz jak ogromnie mnie to cieszy. - Dobrze mamo- odparł Miki. Ale co będzie jak się będę nudził wszystko wiedząc? - Nie, kochanie, to nie jest tak jak Ty myślisz- rzekła mama. W szkole trzeba czytać żeby móc się uczyć innych rzeczy. Zobaczysz, będzie ciekawie. Będziesz miał fajnego nauczyciela, który będzie prowadził lekcje w klasie. A później, jak przyjdziesz do domu to odrobisz lekcje. - Dobrze mamusiu- odpowiedział uradowany Miki. Już najwyższa pora, abym poszedł do szkoły. Poznam nowych kolegów i koleżanki. Będzie fajnie, mam nadzieję. -Oczywiście kochany synku-powiedziała twierdząco mama Miki' ego i poszli razem do szkoły. II Szkoła była ogromna. Mieściła się niedaleko domu myszki Miki, więc nie musiał się martwić o to, żeby do niej dojeżdżać tramwajem, czy też autobusem. Pierwszy dzień był rozpoczęciem wszystkiego co się zwie nauką. Poznał plan lekcji, jakich będzie się uczył przedmiotów. Spośród kilku lekcji był ciekawy język polski, gdzie każdy uczył się pisać i czytać od podstaw. Na drugi dzień Miki miał już pełny rozkład lekcji a miedzy innymi język polski. - Dzień dobry moje kochane dzieci!- rzekła nauczycielka, która weszła do klasy. - Dzień dobry pani!- słychać było krzyk uczniów w całej klasie, w tym Miki' ego. Każdy z nich miał jeszcze poczucie zabawy. Nikt nie mógł się skupić na pierwszej lekcji, ale pani zaczęła opowiadać wszystkim różne ciekawe historie o zwierzętach i zainteresowała tym całą klasę. Wszyscy byli zainteresowani tym, co do nich mówi i nie było żadnego hałasu. Miki opowiadał o tym jak był pewnego razu w Zoo, gdzie były przecudne zwierzęta, a wszyscy słuchali go z przejęciem i uwagą. - A teraz zaczniemy uczyć się alfabetu. Kto wie, jaka jest pierwsza litera?- spytała nauczycielka. Jak ktoś wie, to prosiłabym o podniesienie ręki, dobrze? Miki znał cały alfabet, więc nie zastanawiał się długo nad wypowiedzią przed klasą, podniósł rękę i powiedział:-"literka a" -Bardzo dobrze Miki- rzekła nauczycielka. A po literce "a" - " Litera "b"- odpowiedział uczeń, który siedział razem z Myszką Miki. - Widzę kochani, że znacie alfabet. To dobrze, bo alfabet jest ważny, aby móc później pisać i czytać - odpowiedziała zdumiona pani, która widziała, że klasa znała litery...Uradowany Miki bardzo się cieszył z tego, że poznał litery alfabetu. Kiedy przyszedł do domu i powiedział swojej mamie o tym, jak było w szkole, to była ona z niego bardzo dumna. -Widzisz kochanie. To był dopiero pierwszy dzień. Jeszcze nie raz będziesz mógł się wykazać znajomością języka polskiego i innych przedmiotów....Miki odrobił zadane lekcje i wyszedł do swoich kolegów na plac zabaw. -Nie uwierzycie co się dzisiaj stało w szkole- krzyknęła Myszka Miki. Pierwszy się zgłosiłem do odpowiedzi i powiedziałem jaka jest pierwsza litera w alfabecie. -Fajnie, ale może byś się tak nie chwalił!- powiedział jeden z jego kolegów, który nie był zadowolony z tej wieści. Nie był dzisiaj w szkole tylko się cały dzień bawił na dworze. - O co Ci chodzi Misiek?- spytał Miki. Czyżbyś był zazdrosny, że ja znam alfabet, a Ty nie? - Nie oto chodzi Miki, ale ja też bym chciał znać , ale moja mama nie kupuje mi takich książek jak Tobie, bo jest biedna i nie ma za wiele pieniążków- odpowiedział zrezygnowany... - To dlaczego mi nic nie powiedziałeś?- rzekł wzruszony Miki. Przecież mam książki. A jakbyś chciał się uczyć to mogę Ci je pożyczyć. - Dziękuję Ci bardzo- odpowiedział z radością w głosie Misiek. Jutro Ci pożyczę fajną książkę, gdzie jest cały alfabet i różne wyrazy, które poznasz. Moja mama mi bardzo pomagała poznawać litery i dlatego je znam. - Mama nie ma dla mnie czasu. Mówi mi, żebym się czymś zajął sam, a ja wolę wyjść z domu i bawić się z kolegami- rzekł niepewnie Misiek. Wiedział on bowiem, że Miki miał dobrą mamę bo był u Miki'ego w domu i dlatego też było mu bardzo przykro z tego powodu.- Nie przejmuj się Misiek- powiedziała Myszka Miki. Ja Ci pomogę uczyć się alfabetu. Jak będziesz chciał poznać litery, to przyjdziesz do mnie i się razem pouczysz... -Pewnie- rzekł Misiek. Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Bardzo Cię polubiłem, wiesz? - Fajnie, bo ja Ciebie też- uśmiechnął się Miki. III Nazajutrz Miki i Misiek poszli razem do szkoły. Tym razem język polski był na drugiej lekcji, bo na pierwszej była matematyka. Na dzisiejszej lekcji poznali literki:" a", "b","c" i "d" a także wyrazy, które rozpoczynają się na te litery. -Powiedzcie mi kochani- spytała poważnie nauczycielka. Jakie są zdania zaczynające się na literę "a"? Wszyscy milczeli przez chwilę a później zupełnie nieoczekiwanie jeden z uczniów podniósł rękę do góry. Był to Misiek...- " Agrest" proszę panią- odpowiedział śmiało. - Bardzo dobrze skarbie. Czy ktoś jeszcze chciałby powiedzieć wyraz na literę "a"? - "akacja"- powiedział po chwili Miki. Wiele osób znało różne wyrazy, które wymieniali, podnosząc po kolei rękę.Po wyrazach zaczynających się na literę "a" przyszła kolej na kolejną literkę "b". - A kto z Was zna wyraz na literę "b"? - dopytywała nauczycielka.Wszyscy byli bardzo przejęci wypowiadaniem wyrazów na drugą literę alfabetu. Były to owoce t. j " banany", warzywa - "buraki", zwierzę- " byk" i różne inne przedmioty codziennego użytku:" butelka", "bidon", " balon". Nawet jeden z uczniów powiedział o polskiej potrawie- " bigosie". -Jeśli chodzi o litery "c" i "d", to macie zadanie domowe- powiedziała nauczycielka. Proszę pomyśleć, jakie mogą być wyrazy i jutro mi o nich opowiecie. Dobrze? - Tak proszę panią!- krzyknęli z wrzawą w głosie uczniowie, którzy usłyszeli dzwonek kończący lekcję.Misiek cieszył się z tego, że zaprzyjaźnił się z Myszką Miki, bo mógł się z nim uczyć.Dzisiaj po południu mama Miki'ego zaprosiła go na obiad , a po spożytym posiłku mięli odrabiać lekcje. Misiek przyszedł do Myszki o trzeciej godzinie, zjedli zupę ogórkową i drugie danie: ziemniaki z kotletem i surówką, po czym poszli do pokoju się uczyć. - Jakie znasz wyrazy na literę "c"- spytał się Miki Miśka. - Na przykład owoc:" cytryna", warzywo:" cebula"Misiek znał wyrazy, ku zdziwieniu Miki'ego, który długo rozmyślał nad tym jaki dać przykładowy wyraz. - Aha- krzyknął. Jest takie warzywo jak "czosnek". - A coś jeszcze znasz? -zapytał się z ciekawością Misiek. - Nic mi nie przychodzi do głowy- odpowiedział smutny Miki. Myszka i jego kolega bardzo długo rozmawiali, do samego wieczoru, myśląc o literkach, jakie poznali w szkole. Miki znał alfabet i uczył Miśka ze swojej najlepszej książki, o której sobie przypomniał. -Zobacz Misiek ile tutaj jest różnych wyrazów- wrzasnął donośnie Miki. " ananas", album", arbuz"- na literę "a" " babcia", "Barbara", "brzeg"- na literę "b" "czapka", "czapla", " czekolada"- na literę "c" "dom", dusza", "droga"- na literę "d". To mamy już różne wyrazy i zadanie domowe skończone- odparł zachwycony Misiek. Miki uradowany , że mógł pomóc Miśkowi tą książką , podziękował za wspólny obiad i naukę, odprowadzając go późnym popołudniem do domu. IV Język polski bardzo interesował Miki' ego. Misiek rzadko przychodził się do niego uczyć, bo jego mama zabroniła mu kontaktu z myszką, twierdząc że nie jest to jego kolega i ma siedzieć w domu, uczyć się samemu, bez niczyjej pomocy. Miki był bardzo smutny z tego powodu, co zauważyła jego mama. - Co się dzieje Miki?- spytała zmartwiona mama. - Nic mamo...nic- rzekł Miki. Tylko martwię się Miśkiem, swoim kolegą, z którym się uczyłem. Mama mu nie pozwala do Nas przychodzić, a sama mu nie chce pomóc. - To niedobrze- powiedziała mama. Ale nie możemy mu pomóc. - Wiem, wiem, mamo i dlatego też jestem smutny. Zaraz się wezmę za zadane do domu lekcje, tylko odpocznę po szkole. Miki odrobił starannie wszystkie lekcje i poszedł spać, bo był zmęczony i nie miał ochoty na rozmowę z mamą. Na drugi dzień miał mieć sześć lekcji, więc musiał odpocząć. V Myszka była bardzo dobra z języka polskiego pilnie się ucząc. Misiek, zamiast się uczyć w szkole, bawił się z innymi kolegami, którzy się w ogóle nie uczyli. Miki przejmował się tym, że jego kolega nie myśli o tym, żeby czytać i pisać. Pewnego dnia jak się razem spotkali Myszka chciała z nim szczerze porozmawiać. - Słuchaj Misiek: czy mogę Ci jakoś pomóc? Wiesz, rozumiem, że Twoja mama nie pozwala Ci się ze mną spotykać, abyśmy byli przyjaciółmi i się razem uczyli, ale może jest jakiś sposób, aby ją przekonać do tego, że nauka jest ważna dla Ciebie i sobie sam nie radzisz? -Jak chcesz to zrobić Miki?- spytał Misiek. Przecież moja mama nigdy się nie zgodzi na to, abyśmy mogli się razem uczyć... - Mam pewien pomysł- odparła nagle Myszka. Pójdę do Twojej mamy i powiem jej, że chciałbym Ci pomóc w szkole. -Nie wiem Miki - rzekł Misiek. Ona Ciebie nie lubi.- Dlaczego? - Bo kiedyś jak nie byliśmy jeszcze przyjaciółmi, to powiedziałem jej o Tobie, że się chwalisz swoimi osiągnięciami w nauce, wiesz? Zrobiłem duży błąd mówiąc o tym, ale sam jestem sobie winien. - Nie mów tak, Misiek. To ja niepotrzebnie się chwaliłem tym, że tak dobrze znam alfabet. A teraz chcę przeprosić Twoją mamę za swoje zachowanie. Misiek zaprosił Miki' ego do swojego domu, gdzie czekała niecierpliwie jego mama. - Gdzie Ty byłeś tak długo? - spytała ze złością w głosie. Obiad czeka na Ciebie, a Ty jeszcze przyprowadzasz swojego kolegę.Mówiłam Ci żebyś się z nim nie spotykał? - Dzień dobry pani!- rzekła Myszka Miki. Chciałem z Panią tylko spokojnie porozmawiać na temat syna. Ma duże problemy z językiem polskim a ja mogę mu pomóc. Będzie mu łatwiej. Nie chciałaby pani, żeby Misiek się dobrze uczył? - On ma się sam uczyć a w szkole słuchać nauczycielki- rzekła stanowczo mama Miśka. Nikt mu nie pomoże jak sam nie będzie chciał się brać za lekcje... Tylko zabawa mu w głowie i nic więcej. A kiedy się go pytam jak było w szkole i czy ma coś zadane to się nie odzywa tylko ucieka na plac zabaw. Misiek jest dobrym synem, ale mnie nie słucha. Oczywiście chciałabym, żeby się dobrze uczył jak każda mama, ale nie wiem już co mam robić. - Proszę mi zaufać- rzekł Miki. Ja mu pomogę. Będę razem z nim odrabiał zadania domowe z języka polskiego, jak tylko się pani na to zgodzi. - Dobrze- odpowiedziała mama Miśka. Może masz rację... Ja sama sobie nie poradzę ze swoim synem, a jak będzie miał chociaż jednego dobrego kolegę, to się na to zgadzam. Dziękuję Ci za pomoc w nauczaniu mojego syna... - To ja dziękuję, że się pani zgodziła na to, abym był jego przyjacielem. Zobaczy pani że się będzie dobrze uczył i osiągnie sukces...Miki codziennie spotykał się z Miśkiem i odrabiali razem lekcje, uczyli się z wielką przyjemnością. Kiedy był okres ferii to się bawili z innymi kolegami a jak był czas na szkołę, to sumiennie słuchali nauczycielki od języka polskiego, która była z nich bardzo dumna... ***** Minęło dziesięć miesięcy i nadeszło lato. Słońce mocno świeciło na bezchmurnym niebie, kiedy Miki i Misiek kończyli pierwszą klasę. Każdy z nich otrzymał nagrodę za pilną naukę. " Język polski jest wspaniałym przedmiotem, bo poznając świat liter, wyrazów i zdań można cieszyć się wiedzą, a na Naszą przyjaźń już nigdy złego słowa nie powiedzą"- pomyślał sobie Miki uśmiechając się do zamyślonego Miśka....

 

 

"ŚWINKA PEPPA W SZKOLE" 

 1) Świnka Peppa była bardzo podekscytowana faktem, że idzie dzisiaj do szkoły po wakacjach. Dwa miesiące wolnego spędzała na zabawie ze swoją koleżanką owcą, która przez ten cały okres czasu, kiedy nie było szkoły, siedziała w domu. Codziennie chodziły na plac zabaw, gdzie mogły się bawić z innymi zwierzątkami na różnego typu karuzelach, a po południu kąpały się w błocie, co było najlepszym relaksem i wywoływało w nich uczucie radości. Teraz zaczęła się szkoła, więc nie będzie tyle czasu, aby móc się spotykać i bawić ale, postanowiły sobie, że zawsze w weekendy będą organizowały sobie jakieś zajęcie, aby nie myśleć ciągle o nauce. - Jak się masz Suzi- spytała Peppa, która była ciekawa tego, czy jej przyjaciółka również cieszy się z tego, że zaczęła się szkoła. - A, jestem chora. Boli mnie żołądek i chyba nie będę mogła pójść na rozpoczęcie roku szkolnego- odpowiedziała becząc donośnie owca. - Szkoda, że nie pójdziesz do szkoły razem ze mną- odparła troskliwie Peppa, która bardzo współczuła Suzi, ale nie mogła nic dla niej zrobić. Smutna poszła do swojego domu, przyszykować się na to, aby pójść do szkoły. -Mamusiu, tatusiu...?-spytała świnka- czy tak naprawdę muszę dzisiaj iść na to rozpoczęcie szkoły? - Tak kochanie, oczywiście. Każdy po wakacjach idzie do szkoły niezależnie od tego czy są lekcje czy nie!- odpowiedziała stanowczo mama świnka na słowa Peppy, która nie była już taka pewna tego, czy chce iść sama przywitać nowy rok szkolny, bez swojej koleżanki. - Dobrze, mamo- rzekła świnka i po chwili wyruszyła razem ze swoim tatą do szkoły.

  2)

 Pierwszy dzień w szkole zapowiadał się bardzo ciekawie. Wszyscy ze szkoły poszli na ogromną salę, gdzie był apel z Dyrektorem Kozą, a po tej wielkiej uroczystości uczniowie skierowali swoje kroki do klas gdzie mieli spotkanie ze swoimi nauczycielami. Każdy z nich dostał plan lekcji na cały tydzień i odtąd zaczęła się nauka. Świnka Peppa wiedziała że Suzi jest smutna, że nie może się uczyć ale zaraz po szkole poszła do niej aby ją jakoś pocieszyć. - Słuchaj Suzi- rzekła Peppa.- wiesz jak było fajnie? - No co Ty, naprawdę?!- spytała ze złością w głosie owca. - Tak, wiem, że jesteś zawiedziona tym, że nie mogłaś pójść ze mną ale... - Wiesz jak ja się nudziłam w domu leżąc w łóżku?- odparła zrezygnowana Suzi. - Tak, wiem, ale to nie jest Twoja wina i wiedz o tym, że Ci bardzo współczuję. - To dobrze, że chociaż o mnie myślisz- odpowiedziała złośliwie owca. Nazajutrz owca Suzi poczuła się znacznie lepiej i postanowiła pójść razem z Peppą do szkoły. Dużo czasu nie zmarnowała siedząc w domu, bo żołądek już ją nie bolał i mogła śmiało rozpocząć edukację. W szkole jak zawsze był ogromny gwar. Na przerwach między lekcjami było nie do zniesienia. Krzyki i wrzaski innych uczniów dochodziły aż na samą ulicę spacerową, gdzie znajdowała się ów szkoła. Pierwszą lekcją był język polski, gdzie młoda nauczycielka kaczka opowiadała o tym, czego będą się uczyć. Mówiła o literach, z których powstają słowa, a także o czytaniu książek i pisaniu...Wszystko to wydawało się być czymś wyjątkowym dla świnki Peppy i owieczki Suzi. Obie uczyły się chętnie a jak nauczycielka pytała się klasy o jakąś literę, czy słowo to zgłaszały się pierwsze do odpowiedzi przez co były bardzo nielubiane przez innych. - Przestań się wymądrzać Peppo!- rzekł królik, który nie ucząc się żadnych liter chciał zwrócić na siebie uwagę. Co Ty myślisz, że ja nie znam liter? - A znasz króliczku?- parsknęła śmiechem Peppa. - Tak nie można świnko!- rzekła nauczycielka. Trzeba dać szansę innym. Skąd możesz wiedzieć, czy króliczek zna litery czy nie? Przekonajmy się. - No dobrze proszę Pani- przyznała Peppa. Okazało się jednak, że mały królik nie znał liter jakie poznali wczorajszego dnia. Niczego się nie nauczył i dostał jedynkę za nieprzygotowanie. Kiedy Peppa zobaczyła jego minę, to uśmiechnęła się do niego kpiąco. - Widzisz króliku, nie wiesz nic. To ty się wymądrzasz mówiąc że ja ciągle się zgłaszam do odpowiedzi. - A może mam jakiś problem w nauce- odpowiedział ze łzami w oczach królik. Nie pomyślałaś o tym Peppo? -A jaki masz problem?-spytała z powagą w głosie Peppa. - Nie mogę się skoncentrować nad tym, czego się uczymy w szkole, chociaż chciałbym, wiesz? - Ojejku...przepraszam Cię króliku- rzekła świnka, która też się popłakała kiedy zrozumiała że królik ma duże problemy z nauką. Może Ci jakoś pomóc? - Nie, nie trzeba...chyba że bardzo chcesz!- odparł bezdźwięcznie, po czym wyszedł z klasy. Peppa postanowiła coś z tym zrobić i poszła do nauczycielki, która nie wiedziała nic o problemach królika. Nauczycielka była zdziwiona faktem, że świnka pomimo złości na swojego kolegę chce mu jakoś pomóc aby mógł się lepiej uczyć. - Dobrze, Peppo- odpowiedziała ciepło nauczycielka kaczka-możesz pomóc mojemu uczniowi poznać litery, jakie poznaliście wczoraj i dzisiaj. Taka pomoc będzie mu z pewnością potrzebna. Kiedy świnka powiedziała swojej przyjaciółce Suzi o króliku, to ona zamiast ją wesprzeć i pomóc w nauce, zaczęła krytykować zdanie Peppy i doszło do kłótni. - Dlaczego chcesz pomagać takiemu leniuchowi? Przecież on się nie uczy bo nie chce! Przestań! Jakby tak naprawdę chciał to by potrafił czytać!- odparła ze złością Suzi. - Jesteś niesprawiedliwa Suzi- rzekła Peppa. Jak nie chcesz to nie pomagaj! Koniec z Naszą przyjaźnią! Baw się sama i ucz się beze mnie jak nie potrafisz zrozumieć cierpienia innych! Suzi bardzo rozgniewała się na świnkę i długo się nie odzywały do siebie.

 

 3)

 Następne dni były bardzo trudne dla Peppy, bo chciała sprostać problemom małego królika, który faktycznie miał ogromny problem z nauką. Chciała mu jakoś pomóc ale nie wiedziała jak. Zaczęła się na niego złościć, krzyczeć jak nie potrafił zrozumieć tego co mu tłumaczyła i z każdą chwilą traciła cierpliwość. Myślała nawet o tym, że Suzi miała rację odnośnie tego, że królik jest po prostu leniwy. Jednak nie poddawała się i nadal starała się pomóc koledze, zwłaszcza, że nikt z klasy nie chciał pomagać innym bo każdy myślał jedynie o sobie... - Słuchaj króliczku- rzekła Peppa. Możesz zawsze ćwiczyć samemu te literki w domu a ja Ciebie przepytam, bo nie ma na to innej rady. Musisz ćwiczyć koncentrację, wiesz? - Dobrze świnko- odparł króliczek. Zrobię tak jak mi radzisz. Dla królika taka pomoc była bardzo cenna i Peppa mogła odpocząć. Trochę była zawiedziona tym, że Suzi nie potrafiła zrozumieć problemu królika ale była przekonana iż jak do niej pójdzie to się pogodzą i dojdzie między nimi do porozumienia. - Witaj Suzi- rzekła Peppa - Cześć Peppo- odparła owca. - Jak się masz? Czy już Ci przeszła złość na mnie? - Tak bardzo tęskniłam za Tobą. Będziemy znów koleżankami? - Mam nadzieję, że tak. Chociaż chciałabym żebyś kogoś przeprosiła. Peppa przyszła razem z królikiem do Suzi a owca zdziwiona że nie jest sama zaczęła płakać i przepraszać z całego serca za to, że byłą bardzo niemiła dla swojego kolegi.

 ******

 

 Odtąd króliczek uczył się świetnie i był dobrym przyjacielem świnki Peppy i owcy Suzi. W wolnych chwilach razem się bawili a w szkole uczyli, odrabiając lekcje w domu....

" KRECIK I MAŁA MYSZKA"

 *

Mały Krecik był bardzo dobry dla wszystkich, zwłaszcza dla małych dzieci, które także go uwielbiały. Dlaczego tak było? Otóż było tak dlatego, ponieważ potrafił on rozbawić nawet najbardziej smutnego chłopca lub dziewczynkę. Jego niewielki wygląd i cudowny ryjek wprawiał wszystkich w wesoły nastrój. Jednakże, jak to zwykle bywa nie wszyscy go lubili. Do takich stworzeń można było zaliczyć małą myszkę Anielkę, która widząc małego Krecika wpadała w silną złość. Zawsze, kiedy Krecik próbował się z nią bawić, mysz uciekała od niego gdzie pieprz rośnie i chowała się pod starą miotłę, stojącą w niedalekiej izbie gospodarza o imieniu Wikary.

Wikary również nie lubił Krecika zwłaszcza, że robił on kopce w ogrodzie, gdzie miał warzywa takie jak marchewka, kapusta i ziemniaki.

Pewnego razu, kiedy Krecik wyszedł z kopca, Wikary zareagował bardzo nerwowo na niego i próbował go wygonić z ogrodu miotłą. Niestety myszka Anielka, która lubiła się pod nią ukrywać zaczęła szukać swojego miejsca, aby być z daleka od Krecika. Krecik widząc nerwowe zachowanie myszki Anielki zaczął ją wołać:

- Anielko! Anielko! Nie bój się mnie- odezwał się do niej czule.- Przecież nic Ci nie zrobię! Ty straciłaś swoje miejsce pod miotłą, a ja muszę teraz uciekać przed Wikarym!- krzyknął głośno Krecik.

- Nie byłabym tego taka pewna- odparła nerwowo Anielka. -Nie raz, nie dwa widziałam jak zjadałeś inne stworzenia mieszkające w ziemi. Dlaczego miałabym Ci wierzyć Krecie?!

Krecik doskonale wiedział o co chodzi małej myszce ale mimo wszystko nalegał aby go zrozumiała, bo nie chciał jej ani zjeść ani zrobić jej żadnej innej krzywdy, tylko chciał się z nią pogodzić. Skoro był tak lubiany przez wszystkie dzieci, to dlaczego myszka Anielka nie mogłaby zostać jego przyjaciółką od serca?

- Dlaczego tak bardzo Ci na mnie zależy Kreciku?- spytała z zainteresowaniem myszka. - Przecież ja Ciebie nie lubię!- odpowiedziała oschle tylko dlatego, aby zniechęcić Krecika do zawarcia z nią bliższej przyjaźni.

- A to dlatego, abyś wiedziała że niezależnie od tego czy mnie lubisz czy nie zawsze możesz na mnie liczyć- odpowiedział Krecik, który uśmiechnął się do Anielki i wskazał jej miejsce, gdzie może spędzić trochę czasu, zanim stara miotła nie wróci na swoje miejsce.

- Dobrze Kreciku- rzekła myszka.- Chyba się na to zgodzę, bo widzę, że chcesz mi pomóc i możesz być moim przyjacielem.

**

Nazajutrz myszka zamieszkała razem z Krecikiem w dość dużym kopcu, z daleka od ogrodu gospodarza Wikarego. Ten ów starszy człowiek co prawda odstawił na swoje miejsce miotłę, ale myszka nie chciała już wracać pod stary kąt, tylko nawiązała silną więź z Krecikiem a ich wspólne życie było naprawdę wspaniałe, bo świetnie się dogadywali.

Któregoś dnia Anielka bardzo się rozchorowała, co zmartwiło małego Krecika. Aby jej pomóc, czym prędzej udał się do domu gospodarza. Jednak Wikary nie chciał go widzieć, gdyż był on dla niego szkodnikiem, rujnującym niegdyś jego całe plony w ogrodzie.

- Panie Wikary! Panie Wikary!- zawołał mimo wszystko Krecik mając nadzieję, że gospodarz w jakiś sposób na niego zareaguje.

- Nie chcę Ciebie widzieć Krecie! Odejdź stąd i nie zawracaj mi głowy!- odparł gospodarz, mając nadzieję, że Krecik opuści jego posiadłość. Niestety mały kret nie miał zamiaru odpuścić, wiedząc że myszka jest bardzo chora i potrzebuje pomocy. A jej problem zdrowotny wiązał się z tym, że jadła to co jadł Krecik, a to jej szkodziło. Potrzebowała sera, a jedynie Wikary mógł dać jej odrobinę tego przysmaku.

- Mała myszka, która zamieszkiwała w pana izbie pod miotłą jest bardzo chora. Nie wiem, co mam robić. Chodzi o to, że od niedawna mieszka ze mną w kopcu poza pana ogrodem i je to co ja, a nie wolno jej tego spożywać. Potrzebuje odrobiny sera żółtego. Czy mógłby pan pomóc, panie Wikary?- spytał Krecik.

- Sera powiadasz?- spytał oschle gospodarz.- Myślę Kreciku, że mam go trochę i mogę Ci dać.

Z resztą bardzo ucieszył mnie fakt, że opuściłeś mój ogród, nie ryjąc tam kopców, więc należy Ci się ser dla myszki Anielki.

- Dziękuję bardzo panie Wikary- odpowiedział mały kret i czym prędzej udał się do myszki aby jej dać coś czego dawno nie jadła. Anielka nie była aż tak bardzo chora, jak myślał Krecik i po zjedzeniu sera poczuła się o wiele lepiej. Głównie narzekała na ból brzucha, który po jakimś czasie minął i myszka znów mogła cieszyć się życiem razem z Krecikiem, który jadł to co zawsze, czyli różnego rodzaju robaki.

***

Minęła jesień. Mała myszka Anielka opuściła kopiec Krecika i z powodu zimna zamieszkała z powrotem pod miotłą. Za gościnność Krecika serdecznie podziękowała, życząc mu spokojnej zimy.

A nasz mały kret znów został sam, gromadząc zapasy różnych robaczków. Nie był on co prawda zadowolony z zimy ale to już nie było zależne od niego. Po prostu trzeba było cierpliwie czekać do wiosny, aż wszystko wróci do życia a ziemia będzie dobra do budowania kolejnych kopców i norek do zamieszkiwania. Kiedy minęła zima, kret znów spotkał się z małą myszką. Był on bardzo szczęśliwy z tego, że Anielka widziała w nim prawdziwego przyjaciela na dobre jak i złe, pomimo tego, że każde z nich miało troszkę inne życie. Jednak wiązała ich silna przyjaźń, która nigdy się nie skończyła. Pewnego razu myszka zaprosiła Krecika do izby pod miotłę aby zobaczył jak tam wygląda życie. Nawet Wikary nie był już zły na małego kreta, tylko uśmiechnął się do niego przyjaźnie.

- Wiem Kreciku, że bardzo się zmieniłeś i że pomogłeś Anielce przetrwać jesień, za co Ci jestem wdzięczny. Ty też możesz być tutaj w mojej izbie, byle byś tylko nie kopał mojego ogrodu- powiedział gospodarz śmiejąc się.

- Będę o tym pamiętał panie Wikary.- odpowiedział skromnie kret.

A jak Ci minęła zima?- spytał gospodarz Krecika.- Czy nie miałeś problemów ze znalezieniem jedzenia?

-Nie,  mój drogi panie. Zrobiłem sobie zapas jedzenia na całą zimę i jakoś ją przetrwałem. Gorzej było z ryciem kopców, bo ziemia była zmarznięta, ale udało mi się stworzyć takie lokum, aby nie odczuwać silnego mrozu.

- To najważniejsze Kreciku kochany, że dałeś sobie radę. Najlepiej jest wiosną, kiedy wszystko odżywa i jest cieplej- powiedział spokojnie. Widać było, że gospodarz próbował odbudować relację z kretem, po tym jak niszczył on jego ogródek. Jak wiadomo żaden człowiek, który zobaczy jak jego własność ginie nie będzie szczęśliwy, ale dla Wikarego było ważne to, że ten mały kret zrozumiał swój błąd i nie próbował już nigdy więcej ryć jego ogrodu.

Myszka Anielka mieszkając pod miotłą miała stały dostęp do sera i była bardzo szczęśliwa. Wikary o to stale dbał, aby nie była głodna. Krecik powrócił do swojego nowo zrytego kopca i tam sobie zjadał robaczki, zachwycając się ich smakiem jak każdy na jego miejscu kret.

Po wielu latach Anielka spotkała się jeszcze raz z Krecikiem, aby odnowić swoją przyjaźń, ponieważ każdy z nich miał już swoje życie. Jednak przyjaźń między nimi przetrwała i nigdy się już nie skończyła po wsze czasy...